تو این چند وقت خیلیا ازم درباره لبخندی که روی صورتم هست پرسیدن.راستش خودمم نمیدونستم همچین لبخندی روی لبام هست تا وقتی که یکی بهم گفت خیلی قشنگ میخندی!!!راستش اولش خیلی تعجب کردم چون اون لحظه خیلی ناراحت بودم.اون لحظه بهش توجه نکردم چون فکر کردم داره مسخره میکنه.ولی بازم اون اتفاق افتاد.بعد از دو ماه اون لبخند همیشگی شد.راستش اولش خیلی خوشحال بودم که یه لبخند قشنگ روی صورتم هست ولی بعد یه مدت نگران شدم.رفتم جلو آینه و سعی کردم اخم کنم ولی نشد.اونقدر تمرین کردم که از خستگی گریم گرفت ولی هیچ تغییری نکرد.نهایتش این بود که لبم به حالت یه خط راست در میومد ولی اخم نه.
بچه های مدرسه کلی راجبش جک ساختن ولی من هر جایی که میتونستم دنبال یه راه حل گشتم ولی تنها چیزی که فهمیدم این بود که چندتا از ماهیچه های صورتم فلج شدن.
برام مهم نیست که چی دربارم میگن ولی یه چیزی از شما میخوام.من که با شنیدن این چیزا دلخور نمیشم ولی شاید اگه کس دیگه ای بود خیلی ناراحت میشد.ازتون خواهش میکنم تا درباره چیزی مطمئن نیستید دربارش قضاوت نکنید.