کمک به دیگران از نظر فیزیکی و یا به گونه‌ای که باری از دوششان برداریم کار بزرگی است.
اما این کمک زمانی بزرگ‌تر است که آن بار نیز بزرگ‌تر باشد و مجبور باشیم که در این کمک کردن از جان و دل مایه بگذاریم. اگر خواسته‌ی یک انسان را به مدت یک ساعت برآورد کنیم در قیاس با کمکی که نیاز وی را یک سال و یا برای همیشه برآورد می‌کند بسیار ناچیز است. معرفت معنوی تنها چیزی است که می‌تواند انسان را از زوال نجات دهد. سایر علوم نیاز انسان را به صورت دوره‌ای برآورد می‌کند. اگر ماهیت انسان تغییر یابد آنوقت تمام خواسته‌هایش برای همیشه از بین خواهد رفت. تنها با معرفت معنوی است که آن قوه‌ی خواسته برای همیشه فناناپذیر باقی می‌ماند. بنابراین کمک به انسان از بعد معنوی عالی‌ترین کمکی است که می‌توان به او بخشید.
آن کس که دانش معنوی خود را به دیگران می‌بخشد خیر بزرگی می‌کند و همینطور ما همیشه فهمیده‌ایم که نیرومندترین انسان‌ها کسانی هستند که در برآورد نیازهای معنوی به دیگران کمک کرده‌اند چون این نوع کمک مبنای تمام کارها در زندگی است.
انسان پاک و منزه و در جنبه‌های دیگر زندگی هم قوی است. به طوری که با وجود استوار بودن معنویات وی نیاز به برآورد بسیاری از نیازهای فیزیکی نیست. بعد از کمک فیزیکی از نوع معنوی کمک فکری یک موهبتی از معرفت است. چون زندگی واقعی بشر از معرفت تشکیل شده است و جهل برابر است با مرگ و معرفت مساوی است با زندگی. اگر زندگی انسان در جهل و نادانی سپری شود زندگی او هیچگونه ارزشی ندارد.
ادامه دارد.