زبان زرگری یک زبان فراساخته است که بین اصناف بازار رایج بوده است. اساس ساختن آن همان زبانی است که مردم یک آبادی یا یک شهر با آن صحبت میکنند ولی کلمات را طوری دستکاری میکنند که غیر از خود آن گروه،آن را نمیفهمند این نوع زبان ها بین اصناف و پیشه وران و گاهی اقلیتهای ایران مانند یهودیان یا گروه های کوچکی مثل کولی ها رواج دارد.قدمت زبان های ساختگی در ایران حداقل به نخستین سند موجود که در سال 372 قمری نوشته شده است بر میگردد.
در این زبان پس از هر یک از حروف کلامات،حرف (ز) می آورند چنانکه جمله«من می آیم» را چنین میگوین:مزن میزی آزایزم.این زبان در دروز و احساء و دمشق نیز رواج دارد و زقزقه و لسان العصافیر نامیده میشود.زبانی است غیر معمول که دو کس با هم قرار دهند و چون با یکدیگر سخن گویند دیگران نفهمند. در این زبان عادت بر آن است که حرفی مخصوص را در همه کلمات تبدیل به حرف دیگر(مخصوصا ز) کنند.
زبان زرگری در حقیقت زبان نیست بلکه کدگذاری روی آواهای واژگان است.با این تفسیر بسیاری زبان ها را میتوان بصورت زرگری بیان کرد اگرچه این قاعده تاکنون تنها روی زبان فارسی انجام شده است.برای بیان یک واژه در زبان زرگری واژه به سیلاب های تشکیل دهنده آن تقسیم میشود.هر سیلاب به همان صورت تلفظ میشود.
به مثال های زیر توجه کنید:
پل=پُزُل
بابا=بازابازا
تو=تُزو
من=مَزن(در این مثال حرف ن جزء سیلاب اول است و ز نمیگیرد.)
او=اوزو
خر=خزر
شما=شزمازا
چرا=چزرازا
بیا=بیزی یازا
مثال=میزی توزو نیزی
کتاب=کزتازاب(در این مثال ب جزء سیلاب دوم است و ز نمیگیرد)
وکی پدیا=ویزی کیزی پِزِ دیزی یازا
مبایل=موزوبازایل
مبل=موزبل
بازار=بازا زازار